Czy używając określenia „abstrakcja” odpowiednio opisuję swoją twórczość? Wystarczająco ją motywuję?
Abstrakcja jest dla mnie naturalnym krokiem, poszukiwaniem tożsamości artystycznej. Ciągiem dalszym uproszczeń mojego malarstwa przed studiami, które, być może, kierowało się w kierunku impresjonizmu (teraz widzę, że zmieniałem się jak sztuka przełomu XIX i XX w. oraz początku wieku XX - na jednym z plenerów, po znudzeniu zapełniania płótna kolorami w celu stworzenia czegoś ciekawego spłaszczenie formy doprowadziło mnie do czegoś w rodzaju kubizmu). Jak jednak wykazać, w którą tak naprawdę stronę poszedłem? Gdzie się znajduję?
Realizując domowe tematy od nowa uczyłem się malarstwa. Zacząłem zwracać uwagę na kompozycję. Fotografia, którą zajmowałem się w przeszłości, okazała się bardzo pomocna. Wykorzystywałem naukę patrzenia i obserwacji przy robieniu zdjęć już w akwareli. Kadrowanie zdjęć (w czasach „analogowej” błony fotograficznej - w porównaniu z pojemnościami kart pamięci) wymuszało nie psucie i zwracanie uwagi na powstałe ujęcia. Od czasu studiów kadrowanie i projektowanie obrazu wiązało się nie tylko z odtworzeniem rzeczywistości. Chciałem opowiadać i dyskutować z otoczeniem, chciałem zagubić się w materii obrazów i mieszać z nią elementy terytorium rzeczywistości - miejsca, detale ludzkiej działalności, nastrój przestrzeni, zależnie od oświetlenia i obserwowanej, ale często złudnej kolorystyki, w końcu - wspomnienia.
